तिच्या आसवांचे मोल..

संपूर्ण आयुष्य गेलं..
त्या पाऊलखुणा पुसण्यात...
तरीही तिच्या पायांच्या...
यातना कोणाला जाणवल्या नाहीत..

फसव्या प्रतिज्ञा दिल्या त्यांनी तिला शब्दांच्या..
की मग अर्थालाही चिर गेली...
तरीही वेदना तिच्या.. 
कोणाला दिसल्या नाहीत...

आयुष्य गेलं त्यांचं तिच्या छायेखाली...
तरीही स्वतःच्या अस्तित्वासाठी..
आयुष्यभर धडपडताना ...
तिला होणारं व्रतस्थ दुःख..
कोणाला समजलच नाही...

त्यांना होणारी प्रत्येक वेदना..
तिच्या डोळ्यातून वाहायची...
कदाचित हृदयात एक जखम तिलाही व्हायची...
तरीही तिच्या आसवांचे मोल..
कोणाला कळलेच नाही...

- अनुजा पाटील